Czytaj więcej
Prezydent podpisał ustawę z 16.6.2023 r. o zmianie ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz niektórych innych ustaw. Głównym celem wprowadzanych zmian jest wdrożenie nowego modelu pozasądowego rekompensowania szkód powstałych w wyniku zdarzeń medycznych. Przepisy ustawy przewidują istotne zmiany systemowe w dochodzeniu rekompensaty pieniężnej za szkody powstałe podczas udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w szpitalach.
Przepisy zmieniające ustawę z 6.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1876) wejdą w życie po upływie 14 dni od ich ogłoszenia (Prezydent podpisał ustawę 4.8.2023 r.);
Nowe przepisy przewidują likwidację dotychczas funkcjonujących wojewódzkich komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych. Opinie w przedmiocie wystąpienia zdarzenia medycznego i jego skutków będą wydawane przez Zespół do spraw Świadczeń z Funduszu Kompensacyjnego Zdarzeń Medycznych, działający przy Rzeczniku Praw Pacjenta;
Kompetencję do rozpatrzenia wniosku o przyznanie świadczenia kompensacyjnego należą do Rzecznika Praw Pacjenta. Rzecznik rozstrzygnie sprawę w drodze decyzji administracyjnej;
Świadczenia kompensacyjne finansowane będą z Funduszu Kompensacyjnego Zdarzeń Medycznych – państwowego funduszu celowego, zasilanego w głównej mierze przez Narodowy Fundusz Zdrowia;
Postępowanie o przyznanie świadczenia kompensacyjnego pozostanie alternatywną ścieżką do uzyskania rekompensaty w odniesieniu do dochodzenia odszkodowania lub zadośćuczynienia na drodze cywilnoprawnej.
Likwidacja dotychczasowych komisji wojewódzkich
Ustawa przewiduje likwidację działających obecnie wojewódzkich komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych od 1.7.2024 r. Kadencja komisji, która upływa w 2023 r., zostanie przedłużona na mocy ustawy do czasu likwidacji komisji. Ustawa zapewnia możliwość złożenia do wojewódzkich komisji wniosków o ustalenie zdarzeń medycznych na zasadach dotychczasowych w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy – dla zdarzeń medycznych mających miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy. Jeżeli jednak wnioskodawca już po wejściu ustawy w życie dowie się o skutkach zdarzenia medycznego zaistniałego przed dniem jej wejścia w życie, uprawniony będzie do złożenia wniosku o przyznanie świadczenia kompensacyjnego na nowych zasadach.
Postępowania toczące się przed komisjami wojewódzkimi, które nie zostaną zakończone do 30.6.2024 r., przejęte zostaną do prowadzenia przez Rzecznika Praw Pacjenta.
Decyzję w kwestii przyznania świadczenia podejmie Rzecznik Praw Pacjenta
Kompetencję do rozpatrzenia wniosku o przyznanie świadczenia kompensacyjnego przepisy ustawy przypisują Rzecznikowi Praw Pacjenta. Wsparcia udzielać będzie działający przy Rzeczniku Zespół do spraw Świadczeń z Funduszu Kompensacyjnego Zdarzeń Medycznych, do którego zadań należy wydawanie w toku postępowania opinii w przedmiocie wystąpienia zdarzenia medycznego i jego skutków. Po zasięgnięciu opinii Zespołu, Rzecznik rozstrzygnie sprawę w drodze decyzji administracyjnej przyznającej świadczenie kompensacyjne i ustalającej jego wysokość albo odmawiającej przyznania świadczenia kompensacyjnego. Od decyzji Rzecznika wnioskodawcy przysługiwać będzie odwołanie do Komisji Odwoławczej do spraw Świadczeń z Funduszu Kompensacyjnego Zdarzeń Medycznych.
Fundusz Kompensacyjny Zdarzeń Medycznych
Środki na sfinansowanie świadczeń kompensacyjnych pochodzić mają z Funduszu Kompensacyjnego Zdarzeń Medycznych jako państwowego funduszu celowego, który utworzony zostanie na mocy ustawy w celu wypłacania świadczeń kompensacyjnych w przypadku wystąpienia zdarzeń medycznych. Środki przekazywane będą do Funduszu Kompensacyjnego corocznie przez Narodowy Fundusz Zdrowia w formie odpisu od planowanych na dany rok należnych przychodów z tytułu składek na ubezpieczenia zdrowotne. Dodatkowo Fundusz Kompensacyjny zasilały będą m.in. opłaty wnoszone przez wnioskodawców przy składaniu wniosku o przyznanie świadczenia kompensacyjnego lub odwołania od decyzji Rzecznika kończącej postępowanie o przyznanie świadczenia kompensacyjnego.
Dysponentem Funduszu Kompensacyjnego ustawodawca uczynił Rzecznika, który zobowiązany będzie do sporządzania rocznego planu finansowego Funduszu oraz sprawozdania z wykonania planu rocznego.
Beck Akademia - praktyczne szkolenia online - sprawdź aktualny harmonogram Sprawdź
Na jakie kwoty może liczyć poszkodowany
Ustawa wprowadza przedziały kwotowe, w granicach których ustalana będzie wysokość świadczenia kompensacyjnego, wynosząca w odniesieniu do jednego wnioskodawcy z tytułu jednego zdarzenia medycznego – w przypadku:
zakażenia biologicznym czynnikiem chorobotwórczym – od 2.000 zł do 200.000 zł,
uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia – od 2.000 zł do 200.000 zł,
śmierci pacjenta – od 20.000 zł do 100.000 zł.
Przepisy ustawy przewidują coroczną waloryzację wskazanych wartości kwotowych.
Sposób ustalania wysokości świadczenia kompensacyjnego zostanie określony przez ministra właściwego do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Rzecznika, w drodze rozporządzenia.
Świadczenie kompensacyjne jako alternatywa
Przepisy ustawy utrzymują alternatywny charakter postępowania o świadczenie kompensacyjne w stosunku do postępowań o rekompensatę pieniężną za doznaną szkodę, przysługującą na drodze cywilnoprawnej, jednocześnie doprecyzowując wzajemne relacje między postępowaniami. Ustawa przewiduje, że postępowania w sprawie świadczenia kompensacyjnego nie wszczyna się, a wszczęte umarza, w przypadku gdy w związku ze zdarzeniem medycznym prawomocnie osądzona została sprawa o odszkodowanie, rentę lub zadośćuczynienie albo gdy postępowanie o odszkodowanie, rentę lub zadośćuczynienie jest w toku. Podobnie jest w przypadku, gdy wnioskodawca uzyskał już rekompensatę w formie odszkodowania, renty lub zadośćuczynienia od osoby odpowiedzialnej za szkodę (w tym z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej), jak również gdy sąd orzekł na rzecz wnioskodawcy obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo nawiązkę. Z tego względu ustawodawca wymaga od wnioskodawcy, aby pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń wraz z wnioskiem o przyznanie świadczenia kompensacyjnego złożył oświadczenia, że w sprawie objętej wnioskiem nie toczy się, ani nie zostało prawomocnie zakończone postępowanie sądowe w przedmiocie przyznania rekompensaty z tytułu doznanej szkody, jak również oświadczenie o nieuzyskaniu rekompensaty finansowej od osoby odpowiedzialnej za szkodę.
Świadczenie kompensacyjne (jako świadczenie o charakterze administracyjnym) również pozostaje alternatywne w odniesieniu do świadczeń, jakich wnioskodawca mógłby domagać się na drodze cywilnoprawnej. Wnioskodawca zobowiązany jest bowiem w terminie 30 dni od uprawomocnienia się decyzji o przyznaniu świadczenia kompensacyjnego oraz ustaleniu jego wysokości złożyć Rzecznikowi oświadczenie o przyjęciu świadczenia kompensacyjnego bądź rezygnacji z jego przyjęcia. Złożenie oświadczenia o przyjęciu świadczenia kompensacyjnego ustawa zrównuje ze zrzeczeniem się przez wnioskodawcę wszelkich roszczeń o odszkodowanie, rentę oraz zadośćuczynienie pieniężne mogących wynikać ze zdarzenia medycznego w zakresie szkód, które ujawniły się do dnia złożenia wniosku.
Jest to artykuł Systemu Legalis:
https://legalis.pl/rewolucja-w-pozasadowej-kompensacji-szkod-powstalych-na-skutek-zdarzen-medycznych/
Kancelaria Adwokacka - adwokat Małgorzata Dubyna i adwokat Mateusz Dubyna oraz Adwokat Adam Dubyna - od lat prowadzą wiele spraw kryminalnych, jak również przestępstw narkotykowych o najwyższym szczeblu, prowadzonych przez Prokuraturę Krajową i niejednokrotnie nadzorowanych przez Prokuratora Generalnego.
Prowadzimy również obronę w sprawie największego jednorazowego przemytu kokainy w historii Polski - 3 (trzy) tony narkotyków - kokainy w 144 beczkach zamrożonej pulpy ananasowej z Ameryki Południowej.
Zarzuty w niniejszej sprawie to między innymi:
Sprawę nadzorował również premier Mateusz Morawiecki:
Źródło:
Czym jest zachowek?
Jest to roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jeżeli uprawniony do zachowku nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.
Komu przysługuje zachowek?
Uprawnienie do zachowku przysługuje zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy.
Ile wynosi zachowek?
Jeżeli uprawniony do zachowku jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – należy się dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach - połowa wartości tego udziału.
Wartość przedmiotu darowizny oblicza się według stanu z chwili jej dokonania, a według cen z chwili ustalania zachowku.
Jeżeli spadkobierca obowiązany do zapłaty zachowku jest sam uprawniony do zachowku (np. zstępny, który za życia spadkodawcy otrzymał od niego darowiznę), jego odpowiedzialność ogranicza się tylko do wysokości nadwyżki przekraczającej jego własny zachowek.
Odpowiedzialność za zachowek obdarowanego:
Jeżeli uprawniony do zachowku nie może otrzymać należnego mu zachowku od spadkobiercy lub osoby, na której rzecz został uczyniony zapis windykacyjny, może on żądać od osoby, która otrzymała od spadkodawcy darowiznę doliczoną do spadku, sumy pieniężnej potrzebnej do uzupełnienia zachowku.
Jednakże obdarowany jest obowiązany do zapłaty powyższej sumy tylko w granicach wzbogacenia będącego skutkiem darowizny.
Jeżeli obdarowany sam jest uprawniony do zachowku (np. jest dzieckiem spadkodawcy), ponosi on odpowiedzialność względem innych uprawnionych do zachowku tylko do wysokości nadwyżki przekraczającej jego własny zachowek.
Dziedziczenie roszczenia o zachowek
Roszczenie z tytułu zachowku przechodzi na spadkobiercę osoby uprawnionej do zachowku tylko wtedy, gdy spadkobierca ten należy do osób uprawnionych do zachowku po pierwszym spadkodawcy.
Przedawnienie roszczeń z zachowku
Roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku oraz roszczenia spadkobierców o zmniejszenie zapisów zwykłych i poleceń przedawniają się z upływem lat pięciu od ogłoszenia testamentu.
Roszczenie przeciwko osobie obowiązanej do uzupełnienia zachowku z tytułu otrzymanych od spadkodawcy zapisu windykacyjnego lub darowizny przedawnia się z upływem lat pięciu od otwarcia spadku.
Wydziedziczenie
Spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku:
1) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego;
2) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci;
3) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych.
Spadkodawca nie może wydziedziczyć uprawnionego do zachowku, jeżeli mu przebaczył.
Zstępni wydziedziczonego zstępnego są uprawnieni do zachowku, chociażby przeżył on spadkodawcę.
Słowa kluczowe: zachowek, prawo spadkowe, adwokat Gdynia, Gdańsk, Sopot, Rumia, Reda, Wejherowo.
Podział majątku wspólnego małżonków obejmującego nieruchomość obciążoną hipoteką zabezpieczającą udzielony małżonkom kredyt bankowy
Zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2019 r. III CZP 21/18:
W sprawie o podział majątku wspólnego małżonków, obejmującego nieruchomość obciążoną hipoteką zabezpieczającą udzielony małżonkom kredyt bankowy, sąd - przydzielając tę nieruchomość na własność jednego z małżonków - ustala jej wartość, jeżeli nie przemawiają przeciwko temu ważne względy, z pominięciem wartości obciążenia hipotecznego.
Wydając orzeczenia działowe, sądy zaczęły uwzględniać (odliczać) obciążenia nieruchomości, w tym obciążenia hipoteczne, które "obniżały" wartość nieruchomości przyznawanej jednemu z małżonków. Taki kierunek orzecznictwa zaznaczył się wyraźnie także w judykaturze Sądu Najwyższego (por. uchwała z 25 czerwca 2008 r., III CZP 58/08, OSNC 2009, nr 7-8, poz. 99, postanowienia z dnia 5 października 2000 r., II CKN 611/99, "Monitor Prawniczy" 2001, nr 2, s. 93, z dnia 21 stycznia 2010 r., I CSK 205/09, "Rodzina i Prawo" 2011, nr 19, s. 92, z dnia 20 kwietnia 2011 r., I CSK 661/10, OSNC-ZD 2012, nr B, poz. 31, z dnia 26 października 2011 r., I CSK 41/11, "Izba Cywilna" 2012, nr 10, s. 37, i z dnia 21 marca 2013 r., II CSK 414/12, nie publ., oraz wyrok z dnia 2 kwietnia 2003 r., III RN 55/02, OSP 2005, Nr 3, poz. 32). Uwzględnienie obciążenia nieruchomości nie zawsze jednak polegało na prostym, dokonywanym w drodze działań arytmetycznych odjęciu wartości aktualnego obciążenia od wartości nieruchomości; obniżenie wartości następowało także według kategorii rynkowych, przy uwzględnieniu reguł stosowanych w obrocie (por. np. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 25 czerwca 2008 r., III CZP 58/08).
Pod wpływem krytyki piśmiennictwa oraz orzecznictwa sądów powszechnych Sąd Najwyższy zrobił wyraźny krok zmierzający do odstąpienia do przedstawionego stanowiska, stwierdzając w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2017 r., I CSK 54/16 ("Biuletyn SN" 2017, nr 5, s. 13), że jeżeli po ustaniu wspólności ustawowej małżonkowie pozostają dłużnikami osobistymi banku, odpowiedzialnymi solidarnie za spłatę zobowiązania kredytowego zabezpieczonego hipoteką obciążającą spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, sąd - określając wartość tego składnika majątkowego podlegającego podziałowi - bierze pod uwagę jego wartość rynkową bez uwzględnienia obciążenia hipotecznego (por. także uzasadnienie postanowienia z dnia 14 marca 2017 r., II CZ 161/16, nie publ.).
Należy podkreślić, że obowiązek spłaty wspólnego zobowiązania przez małżonka, który otrzymał nieruchomość, nie jest większy niż obowiązek solidarny drugiego małżonka, wierzyciel zaś - osoba trzecia - nie ma obowiązku dochodzenia wierzytelności przede wszystkim od małżonka - właściciela nieruchomości, jak też nie ma obowiązku wykorzystania zabezpieczenia ani w ogóle dochodzenia należności. Działa w pełni autonomicznie i jego decyzje w żadnym stopniu nie zależą wprost od sposobu podziału między małżonkami, zatem teza, że to przede wszystkim małżonek - właściciel nieruchomości powinien spłacić dług osobisty zabezpieczony hipoteką, co niejako apriorycznie wpływa na wartość nieruchomości, nie ma prawnych podstaw.
Trzeba też zaakcentować, że utrata przez jednego z małżonków - tego, który nie otrzymuje nieruchomości - statusu dłużnika rzeczowego, jest prawnie obojętna, gdyż oboje małżonkowie pozostają równoprawnymi, czy raczej "równozobowiąza-nymi" dłużnikami osobistymi, a ustanowione na nieruchomości zabezpieczenie pozostaje w mocy. Tak więc generalnie trudno przyjąć, że w sytuacjach typowych - a taka, jak się wydaje, występuje w niniejszej sprawie - obciążenie hipoteczne wpływa na wartość nieruchomości będącej przedmiotem postępowania działowego.
Należy przy tym podzielić i rozwinąć zapatrywanie wyrażone w uzasadnieniu przytoczonej uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, wskazujące, że mogą jednak wystąpić sytuacje nietypowe, natury podmiotowej - np. szczególna sytuacja osobista lub majątkowa byłych małżonków - albo przedmiotowej - np. proporcje wartości obciążenia i wartości nieruchomości, i wtedy uwzględnienie obciążenia przez odliczenie nominalnej wartości hipoteki albo w inny sposób, przez jej odliczenie lub stosowne uwzględnienie nie jest wyłączone. Trzeba także zwrócić uwagę, że innej ocenie mogą podlegać stany faktyczne, w których samo istnienie hipoteki na nieruchomości może wpływać na jej wartość, a innej sytuacje, w których małżonkowie dążą do pomniejszenia wartości nieruchomości o kwotę długu osobistego zabezpieczonego hipoteką lub gdy zgodnie ustalą sposób rozliczenia takiego długu. Odmienna jest także sytuacja, w której małżonkowie są wyłącznie dłużnikami rzeczowymi.
Słowa kluczowe: podział majatku małżeńskiego a hipoteka, adwokat Gdynia, pomoc prawna, Gdańsk, Sopot, Rumia, Reda, Wejherowo.
Zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2018 r. III CZP 103/17:
W sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami skład majątku wspólnego ustala się według chwili ustania wspólności majątkowej, a jego wartość według stanu tego majątku oraz cen w chwili dokonywania podziału.
Przyjmowano w orzecznictwie - zarówno sądów powszechnych, jak i Sądu Najwyższego - że w sprawach działowych, do których obok spraw o podział majątku wspólnego małżonków należą jeszcze sprawy o dział spadku i sprawy o zniesienie współwłasności, sąd ustala skład dzielonego majątku według chwili ustaniu wspólności majątkowej lub otwarcia spadku (powstania współwłasności), a jego wartość według stanu i cen w chwili dokonywania podziału. Niewykluczone, że wątpliwości Sądu Okręgowego powstały dlatego, że w judykaturze, a także w piśmiennictwie posługiwano się niekiedy sformułowaniem, iż dzielony majątek ustala się według "stanu" w chwili powstania współwłasności, przy czym "stan" oznaczał w tych wypowiedziach skład (zawartość) majątku, a nie - jak to czasem rozumiano - stan techniczny (kondycję, stan zużycia) lub stan prawny składników majątkowych (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2010 r., IV CSK 429/09, nie publ., z dnia 31 stycznia 2013 r., II CSK 349/12, nie publ., i z dnia 28 stycznia 2015 r., II CSK 322/14, nie publ.). Sformułowanie to, będące wynikiem swoistego przyzwyczajenia językowego, mogło mieć swe frazeologiczne źródło w normatywnej treści dekretu z dnia 8 października 1946 r. - Prawo spadkowe (Dz. U. Nr 60, poz. 328 z późn. zm.), który przeciwstawiał "stan rzeczy" lub "stan spadku" (w rozumieniu "skład spadku") w chwili otwarcia spadku jego wartości, a więc "stanowi" determinującemu wartość w chwili orzekania, tj. sporządzania "zestawienia wszystkich należących do spadku praw" (art. 160 § 1). Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to nieporozumienie, podkreślając, że w przytoczonych sformułowaniach przez stan majątku wspólnego (spadku) należy rozumieć przynależność określonych rzeczy i praw do tego majątku, a nie ich właściwości (cechy, stan techniczny etc.).
Stanowisko to - pomijając jego pozaprawną, ekonomiczną słuszność - jest trafne przede wszystkim ze względu na zasadę aktualności orzekania ustanowioną w art. 316 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 22 września 1983 r. - zasady prawnej - III PZP 23/83, OSNCP 1984, Nr 4, poz. 44). Zważywszy że nie ma przepisu określającego chwilę miarodajną dla ustalenia stanu (cech, jakości, stopnia zużycia) majątku wspólnego i jego składników, za chwilę tę należy uznać czas dokonywania działu, a więc czas orzekania, a ściślej - chwilę zamykania rozprawy.
Oczywiście punktem wyjścia jest skład majątku wspólnego w chwili powstania odrębności majątkowej (ustania wspólności), a więc powstania współwłasności w częściach ułamkowych, a ściślej przeistoczenia się wspólności łącznej (bezudziałowej) we wspólność udziałową (art. 46 k.r.o. w związku z art. 1035 i nast. k.c.); wszelkie zmiany majątkowe, do których doszło między chwilą ustania wspólności a chwilą działu - samoistne, przypadkowe oraz celowe, jak np. naturalne lub fizyczne zużycie składników majątkowych, a nawet ich utrata, wzrost wartości na skutek dokonanych nakładów, obciążenia rzeczowe, sytuacja rynkowa itp. - podlegają rozliczeniu, a następnie wyrównaniu w postaci spłat lub dopłat. Nie jest także wyłączone stosowanie reguł surogacji; w takim wypadku podziałowi podlegają składniki nabyte w zamian za przedmioty objęte wcześniej wspólnością małżeńską (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2017 r., II CSK 883/16, nie publ.).
W tym stanie rzeczy, uwzględniając także jednoznaczne poglądy piśmiennictwa oraz zdecydowanie przeważające stanowisko orzecznictwa, Sąd Najwyższy uchwalił, że w sprawie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami skład majątku wspólnego ustala się według chwili ustania wspólności majątkowej, a jego wartość według stanu tego majątku oraz cen w chwili dokonywania podziału (por. uchwała całej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69, OSNCP 1970, Nr 3, poz. 39, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 września 1974 r., III CZP 58/74, OSNCP 1975, Nr 6, poz. 90, z dnia 19 maja 1989 r., III CZP 52/89, OSNC 1990, nr 4-5, poz. 60, i z dnia 7 kwietnia 1994 r., III CZP 41/94, "Biuletyn SN" 1994, nr 5, poz. 22, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 1974 r., III CRN 384/73, nie publ., z dnia 4 listopada 1999 r., II CKN 523/98, nie publ., z dnia 26 września 2007 r., IV CSK 139/07, nie publ., z dnia 11 marca 2010 r., IV CSK 429/09, nie publ., z dnia 31 stycznia 2013 r., II CSK 349/12, nie publ., z dnia 28 stycznia 2015 r., II CSK 322/14, i z dnia z dnia 26 października 2017 r., II CSK 883/16).
Takie samo stanowisko - kierując się podobnymi argumentami - Sąd Najwyższy zajął w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 26 marca 1985 r. - zasadzie prawnej - III CZP 75/84 (OSNCP 1985, Nr 10, poz. 147), dotyczącej ustalania wartości zachowku oraz podstawy tego ustalenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 1985 r., III CZP 69/84, OSNCP 1986, Nr 3, poz. 24). Należy pamiętać, że zachowek, jako swoiste "podzielenie się" spadkiem, rządzi się w omawianym zakresie podobnymi zasadami jak dział spadku.
Słowa kluczowe: podział majątku małżeńskiego, dział spadku, adwokat Gdynia, Gdańsk, Sopot, porady prawne, pomoc prawna.
Zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2050 z późn. zm.):
art. 62. [Posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych]
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe,
- podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca
- podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Słowa kluczowa: posiadanie narkotyków lub środków odurzających, adwokat, Gdynia, Gdańsk, Sopot, pomoc prawna.
Od 30.11.20202 r. obowiązkuje art 15aa Ustawy o Policji (Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1882 z późn. zm.).
Zgodnie z tym przepisem Policjant ma prawo wydać wobec osoby stosującej przemoc w rodzinie w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, stwarzającej zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby dotkniętej tą przemocą, nakaz natychmiastowego opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej "nakazem", lub zakaz zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia, zwany dalej "zakazem".
Natychmiastowa wykonalność.
Co istotne, nakaz lub zakaz są natychmiast wykonalne. Dodatkowo Policjant w nakazie lub zakazie wskazuje obszar lub odległość od wspólnie zajmowanego mieszkania, którą osoba stosująca przemoc w rodzinie jest obowiązana zachować.
Dodatkowa sankcja z tytułu wykroczenia:
Zgodnie z art 66b kodeksu wykroczeń:
Kto nie stosuje się do zakazu lub nakazu - o którym mowa w art 15aa ustawy o Policji
- podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Zgodnie z art. 11a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1249):
Jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta tą przemocą może żądać, aby sąd, właściwy według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, 1578 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11) o postępowaniu nieprocesowym, zobowiązał go do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazał zbliżania się do mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia.
Słowa kluczowe: przemoc w rodzinie, niebieska karta, adwokat, Gdynia, Gdańsk, Sopot, pomoc prawna.
Trybunał Konstytucyjny: matka nie musi płacić ojcu, którego dziecko nie chce widzieć
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 22 czerwca 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt SK 3/20 stwierdził, iż nałożenie na rodzica obowiązku zapłaty drugiemu rodzicowi określonej kwoty za utrudnianie kontaktów z dzieckiem, jest niezgodne z konstytucją, jeśli brak kontaktów wynika z zachowania samego dziecka - stwierdził Trybunał Konstytucyjny.
Wniosek jest taki, że nie matka dziecka nie ma obowiązku zmuszać dziecka do kontaktów z rodzicem. Dobrze w tym zakresie uzyskać stosowną opinię psychologiczną.
Należy wskazać, iż zgonie z art. 598[15] k.p.c.:
Jeżeli osoba, pod której pieczą dziecko pozostaje, nie wykonuje albo niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z orzeczenia albo z ugody zawartej przed sądem lub przed mediatorem w przedmiocie kontaktów z dzieckiem, sąd opiekuńczy, uwzględniając sytuację majątkową tej osoby, zagrozi jej nakazaniem zapłaty na rzecz osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem oznaczonej sumy pieniężnej za każde naruszenie obowiązku.
Zgodnie natomiast z art. 598[16] k.p.c.: Jeżeli osoba, której sąd opiekuńczy zagroził nakazaniem zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej, nie wypełnia nadal swego obowiązku, sąd opiekuńczy nakazuje jej zapłatę należnej sumy pieniężnej, ustalając jej wysokość stosownie do liczby naruszeń. Sąd może w wyjątkowych wypadkach zmienić wysokość sumy pieniężnej, o której mowa w art. 598[15], ze względu na zmianę okoliczności.
Sygnatura sprawy przed TK: SK 3/20
Źródło: https://trybunal.gov.pl/s/sk-3-20
Słowa kluczowe: Trybunał Konstytucyjny, adwokat, skarga, Gdynia, Gdańsk.
W sprawach rozwodowych właściwy jest Sąd Okręgowy według ostatniego wspólnego miejsca zamieszkania małżonków.
Każda sprawa rozwodowa jest inna i wymaga indywidualnego podejścia.
Należy wnikliwie zbadać sytuacje w małżeństwie, ustalić czy doszło do trwałego i zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego i czy nie ma perspektyw na odbudowę związku.
Po przeanalizowaniu sytuacji w małżeństwie należy wybrać sposób rozwodu - bez orzekania o winie lub z orzekaniem o winie.
Wina za rozpad pożycia małżeńskiego może pociągać za sobą obowiązek alimentacyjny dla małżonka niewinnego rozpadu pożycia małżeńskiego.
W przypadku rozwodu bez orzekania o winie, zwłaszcza jeżeli nie ma małoletnich dzieci - rozwód można przeprowadzić nawet na pierwszej rozprawie. Przepisy tzw. ustawy Covidowej umożliwiają nawet rozpoznanie sprawy o rozwód na posiedzeniu niejawnym - bez udziału stron.
W przypadku rozwodu z orzekaniem o winie - należy przygotować się na czasochłonne postępowanie sądowe. Czas trwania takiego postępowania jest dość mocno zróżnicowany i zależy inicjatywy dowodowej jednej i drugiej strony postępowania, ale również od Sądu Okręgowego, do którego wpłynęła sprawa o rozwód.
Odstępy od jednej rozprawy do drugiej potrafią wynosić od kilku miesięcy - nawet do roku (w zależności od sądu). W przypadku Sądu Okręgowego w Gdańsku przerwy między rozprawami wynoszą około 5-6 miesięcy.
Opłata sądowa od pozwu o rozwód wynosi 600 zł.
Słowa kluczowe: adwokat rozwodowy, sprawy rozwodowe, rozwód Gdańsk, rozwód Gdynia, adwokat od rozwodów.
Dozór elektroniczny, a dokładniej - wykonywanie kary pozbwienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (zwana dalej SDE).
Jest to świetna alternatywa dla wykonywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym.
Przy dozorze elektronicznym można opuszczać miejsce zamieszkania nawet do 12 godzin dziennie.
Komu przysługuje dozór elektroniczny i jakie są warunki formalne?
Możliwym jest odbycie w systemie dozoru elektronicznego kary pozbawienia wolności w maksymalnym wymiarze 1,5 roku.
Istotnym jest, że wymiar kary 1,5 roku - jest to wymiar maksymalny kary orzeczonej, a nie pozostałej do wykonania.
O dozór elektroniczny można ubiegać się z wolności, ale wniosek może być złożony również w trakcie wykonywania kary pozbawienia wolności.
W systemie dozoru elektronicznego może być odbywana także kara zastępcza pozbawienia wolności za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
Zgodnie z art. 43lb k.k.w. (kodeks karny wykonawczy): Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się także do skazanego, wobec którego orzeczono zastępczą karę pozbawienia wolności za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe lub karę pozbawienia wolności orzeczoną w warunkach, o których mowa w art. 37b lub w art. 87 § 2 Kodeksu karnego.
Wniosek może złożyć skazany osobiście lub przy pomocy profesjonalnego pełnomocnicka - np. adwokata.
Warunki formalne odbywania kary pozbawawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego:
Słowa kluczowe: dozór elektroniczny, adwokat Gdynia, Gdańsk, sprawy karne, sprawy karne wykonawcze.
Podział majątku małżeńskiego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej przeprowadzany jest przez sąd rejonowy.
W sprawie o rozwód sądy okręgowe w praktyce nie dokonują podziału majątku małżeńskiego - nawet na zgody wniosek stron.
Aby możliwym był podział majątku małżeńskiego - musi ustać wspólność majątkowa małżeńska.
Wspólność majątkowa małżeńska ustaje - albo z chwilą uprawomocnienia się wyroku rozwodowego albo w wyniku powstania rozdzielności majątkowej.
Małżonkowie mogą wprowadzić rozdzielność majątkową albo na mocy aktu notarialnego zawartego przed notariuszem abo w wyniku orzeczenia sądu rejonowego.
Sąd może orzec rozdzielność majątkową - również z datą wsteczną (określoną datą przed złożeniem pozwu o ustanowienie rozdzielności majątkowej).
Wracając do podziału majątku - sąd w ramach tego postępowania zobligowany jest do dokonanie całkowitego podziału majątku małżeńskiego, obejmującego m.in.:
Zasadą jest, iż każdy małżonek ma równy udział w majątku małżeńskim. Jednakże w ramach sprawy o podział majątku małżeńskiego - możliwym jest m.in.:
Możliwym jest również bardziej złożone rozliczenia między małżonkami, m.in.:
Opłata sądowa od wniosku o podział majątku małżeńskiego wynosi 1000 zł, jeżeli wniosek zawiera zgodny projekt podziału tego majątku, pobiera się opłatę stałą w kwocie 300 złotych.
Słowa kluczowe: podział majątku małżeńskiego, adwokat, Gdynia, Gdańsk, podział majątku dorobkowego.
Alimenty - renta alimentacyjna - jest to obowiązek dostarczania środków utrzymania innej osobie, a dokładniej obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo, taki obowiązek może również zaistnieć między małżonkami (byłymi małżonkami).
Najczęściej mamy do czynienia z obowiązekiem alimentacyjnym rodziców wobec dziecka.
Zgodnie z art. 133 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (k.r.o.): Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.
Zakres świadczeń alimentacyjnych:
Zgodnie z art 135 k.r.o.: Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.
Możliwym jest dobrowolne uzgodnienie wysokości alimentów np. między rodzicami małoleniego dziecka - np. w formie aktu notarialnego.
W przypadku braku zgody między rodzicami dziecka koniecznym staje się rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd Rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania dziecka - uprawnionego do alimentów.
W ramach tego postępowania sądowego - małoletniego reprezentuje przedstawiciel ustawowy (najcześciej jeden z rodziców).
W tym postępowaniu strona uprawniona do alimentów musi wykazać wysokość swoich usprawiedliwionych, koniecznych miesięcznych kosztów utrzymania, natomiast strona zobowiązana do alimentów winna przedstawić swoją sytuację majątkową.
Z zestawienia powyższych dwóch wypadkowych - sąd ustala jakie są należne alimenty.
Sprawa o alimenty może trwać dłuższy okres, dlatego koniecznym jest złożenia wraz z pozwem o alimenty - wniosku o zabezpieczenie obowiązku alimentacyjnego na czas trwania procesu.
Raz ustalone alimenty nie trwają wiecznie, możliwym jest ich modyfikacja w czasie.
Zgodnie z art. 138 kro: W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.
Pozew o ustalenie lub podwyższenie obowiązku alimentacyjnego jest wolny od opłat sądowych.
Podstawa prawna: art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Słowa kluczowe: alimenty, pozew o alimenty, adwokat, Gdynia, Gdańsk, podwyższenie alimentów, alimenty na dziecko, alimenty od męża.