Czytaj więcej
Klient adwokata Mateusza Dubyna stanął pod poważnymi zarzutami udziału w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających (liczone w kilogramach) w ramach recydywy – tj. art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 19 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.
Wobec tak poważnych zarzutów Prokuratura Rejonowa w Wejherowie wnioskowała o areszt. Sąd Rejonowy w Wejherowie zastosował w dniu 20.06.2024 r. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztu.
Żadne argumenty obrońcy nie przemawiały ani do Prokuratury, ani do Sądu Rejonowego.
Na powyższą decyzję Sądu – zażalenie złożył obrońca – adwokat Mateusz Dubyna. Zażalenie rozpatrzył Sąd Okręgowy w Gdańsku i w dniu 26.07.2024 r. zgodził się w całości z argumentami obrońcy, uznał zażalenie za w pełni zasadne i uchylił areszt tymczasowy.
Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie V Kz 1098/24 – nie dość że uchylił areszt – to w dodatku wskazał, że nie ma podstaw do stosowania jakichkolwiek innych środków zapobiegawczych – np. dozoru policji, czy też poręczenia majątkowego.
Argumenty obrońcy okazały się bardzo skuteczne i Sąd Okręgowy w Gdańsku przyznał racje obrońcy, że zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje na prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych czynów. Krótko mówiąc – Sąd Okręgowy uznał, że nie ma dowodów, aby podejrzany uczestniczył w obrocie narkotykami.
Prokuratura dysponowała opinią biegłego z zakresu biologii – który to biegły uznał, że na jednej z paczek z narkotykami znajduje się DNA podejrzanego. Adwokatowi Mateuszowi Dubyna udało się podważyć opinie genetyczną, która dla Prokuratury stanowiła koronny dowód na sprawstwo podejrzanego.
Duże doświadczenie adwokata pomogło obalić opinię biegłych sądowych i uwolnić człowieka – niesłusznie aresztowanego, który z dnia na dzień został odizolowany od rodziny i bliskich.
Tego samego dnia – klient opuścił areszt śledczy i wrócił do rodziny i dzieci. Tak adwokat zakończył kolejny tydzień ciężkiej pracy dla dobra swoich klientów. Największa satysfakcja to szczęśliwy klient, który powierzył trudną sprawę – sprawdzonemu adwokatowi z dużym doświadczeniem w sprawach karnych.
Zatrzymanie klienta z udziałem antyterrorystów:
Adwokat Mateusz Dubyna był obrońcą przed Sądem Okręgowym w Gdańsku w sprawie o usiłowanie zabójstwa - tj. o czyn określony w art 148 kodeksu karnego.
Zgodnie z art. 148 § 1 kodeksu karnego - Kto zabija człowieka,podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
W wyniku podjętych licznych działań ze strony adwokata - podjęcie dużej inicjatywy dowodowej, zgłoszenie licznych wniosków dowodowych, przeprowadzenie przesłuchań oskarżonego, pokrzywdzonej i świadków, aż wreszcie wygłoszenie mowy końcowej na wysokim poziome - udało się przekonać Sąd Okręgowy w Gdańsku, iż działania oskarżonego nie wyczerpały znamiona usiłowania zabójstwa.
Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał, że ciosy nożem w klatkę piersiową - nie wyczerpują znamion czynu zabronionego - zabójstwa i zmienił zgodnie ze stanowiskiem obrońcy adwokata Mateusza Dubyna kwalifikację prawnę czynu na art 157 § 1 kodeksu karnego w związku z art 160 § 1 kodeksu karnego - tj. wyrządzenie pokrzydzonej średniego uszczerbku na zdrowiu oraz narażenia pokrzywdzonej na utratę życia lub zdrowia.
Sąd w konsekwencji orzekł karę pozbawienia wolności - kilkukrotnie niższą niż dolna granica pozbawienia wolności określona w art 148 kodeksu karnego.
Co istotne - Sąd uznał, że adwokat Mateusz Dubyna wyazał się ponadprzeciętnym zaangażowaniem w sprawie, i ze względu na wkład adwokata dla rozstrzygnięcia sprawy - Sąd przychylił się do podwyższenia wynagrodzenia adwokata i to dwukrotnie.
Słowa kluczowe: adwokat, obrona, zabójstwo, usiłowanie zabójstwa, Sąd Okręgowy w Gdańsku.
Kancelaria Adwokacka Adwokat Mateusz Dubyna, Małgorzata Dubyna i Adama Dubyna mają również doświadczenie w postępowaniach o ułaskawienie przed Prezydentem RP.
W niniejszym artykule dodajemy przykładową decyzję Prezydenta RP - podjętą na skutek uzasadnionego wniosku sporządzonego przez naszą kancelarie.
Kilka słów o procedurze ułaskawienia:
Zgodnie z art. 139 Konstytucji - Prezydent RP stosuje prawo łaski. Prawa łaski nie stosuje się do osób skazanych przez Trybunał Stanu.
Prezydent RP stosuje prawo łaski w szczególności wobec osób skazanych wyrokiem przez sąd powszechny za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, w zakresie wymierzonej tym wyrokiem kary lub środków karnych.
Możliwe jest zastosowanie prawa łaski bezpośrednio na podstawie art.139 Konstytucji RP, w tym także przed uprawomocnieniem się wyroku w postaci tzw. abolicji indywidualnej, co potwierdza orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego.
Konstytucyjne pojęcie prawa łaski jest pojemniejsze znaczeniowo od pojęcia ułaskawienia odnoszącego się do procedury przewidzianej w Kodeksie postępowania karnego.
Akt łaski stosowany jest przede wszystkim, gdy skutki wyroku są nadmiernie dolegliwe, a ich represyjny charakter znacznie przekracza poziom zamierzony przez sąd, gdy wymagają tego względy humanitaryzmu i sprawiedliwości, a nie można uczynić im zadość w drodze postępowania sądowego oraz gdy występują wyjątkowe, nieznane dotąd wydarzenia.
Akt łaski – jako konstytucyjnie określona kompetencja Głowy Państwa – nie podlega kontroli. Prawo do stosowania łaski jest konstytucyjnym uprawnieniem osobistym Prezydenta, wykonywanym bezpośrednio przez Głowę Państwa. Decyzję w przedmiocie stosowania prawa łaski – ułaskawieniu lub odmowie zastosowania tego prawa – Prezydent podejmuje samodzielnie.
Art. 144 ust. 2 Konstytucji umieszcza stosowanie prawa łaski w katalogu prerogatyw Głowy Państwa, zwalniając ten akt z konieczności udzielenia kontrasygnaty przez Prezesa Rady Ministrów. Akt łaski, jako prerogatywa prezydencka, nie podlega kontroli.
Postępowanie ułaskawieniowe po uprawomocnieniu się wyroku na podstawie Kodeksu postępowania karnego
Prezydent RP podejmuje decyzję w przedmiocie zastosowania (lub niezastosowania) ułaskawienia po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami dotyczącymi osoby skazanej (m.in.: aktami sądowymi, a w szczególności treścią wyroku, jego uzasadnieniem, wywiadami środowiskowymi, opiniami administracji z zakładów karnych, opiniami sądów, wnioskiem Prokuratora Generalnego).
Prośby o ułaskawienie przekazuje się na podstawie art. 565 § 2 K.p.k. Prokuratorowi Generalnemu celem nadania im biegu w trybie art. 561 K.p.k. (tzw. „tryb pierwszy”) albo w trybie art. 567 § 2 K.p.k. (tzw. „tryb drugi – prezydencki, z urzędu”).
Tryb pierwszy polega na przekazaniu prośby o ułaskawienie do Prokuratora Generalnego, który następnie przesyła ją do sądu, który wydał w danej sprawie wyrok. Jeżeli w danej sprawie orzekał tylko sąd pierwszej instancji i wyda on opinię pozytywną, to przesyła Prokuratorowi Generalnemu akta sprawy wraz ze swoją opinią, a w razie negatywnej opinii pozostawia prośbę bez dalszego biegu.
Tryb drugi polega również na przekazaniu prośby skazanego o ułaskawienie do sądu jak w trybie pierwszym z tym, że negatywne zaopiniowanie prośby przez sąd nie powoduje pozostawienia prośby bez biegu. Nadanie biegu prośbie w „trybie drugim” ma miejsce wówczas, gdy z treści prośby wynika uzasadnione przypuszczenie, że skazany może zasługiwać na łaskę z następujących powodów, np.:
Nadanie prośbie skazanego biegu w „trybie drugim” nie przesądza jednak o decyzji Prezydenta RP dotyczącej ułaskawienia. Prezydent – po analizie wszystkich przedstawionych dokumentów – podejmuje merytoryczną decyzję w sprawie ułaskawienia, pozytywną bądź negatywną.
Informacja o orzeczeniach Trybunału Konstytucyjnego
Zgodnie z orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego:
Prerogatywa Prezydenta RP wykonywana na podstawie art. 139 Konstytucji RP obejmuje zastosowanie prawa łaski bezpośrednio na podstawie Konstytucji w postaci aktu abolicji indywidualnej. Prawo łaski jest wyłączną i niepodlegającą kontroli kompetencją Prezydenta RP wywołującą ostateczne skutki prawne.
Na podstawie art. 190 Konstytucji RP orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne.